Sekolah Kebangsaan Malaysia

1. Sejak kebelakangan ini, ramai orang yang bercakap secara jelas dan nyata mengenai hak kaum masing-masing. Mereka menuntut, menegaskan hak dan keadilan bagi masing-masing. Justeru, keadaaan ini sentiasa mewujudkan ketegangan pada garisan nipis yang boleh menjadi kasar pada bila-bila masa sahaja. Saban minggu, ada sahaja pihak yang cuba melakar garisan kasar dan memporak-perandakan ketenangan yang sekian lama dinikmati.
2. Secara halus, perkara ini dibangkitkan oleh pihak-pihak tertentu (terutamanya politikus) yang cuba untuk menonjolkan diri masing-masing sebagai seorang tokoh yang memperjuangkan bangsanya. Tiada modal yang lagi berbisa daripada menjadikan hak dan keadilan kaum sebagai batu loncatan untuk mara ke hadapan dalam bidang politik. Tanpa mengambil kira faktor kedamaian yang dikecapi selama ini, yang telah mendatangkan banyak manfaat, kontroversi dihalalkan bagi mengapai objektif dan matlamat tertentu. Seumpama menonton filem hindustan, politikus menaja keganasan tetapi berlagak hero di mata rakyat dengan membanterasnya.
3. Jadi, dimanakah letaknya peranan Sekolah Kebangsaan Malaysia? Mengapa wujud pelbagai sekolah yang berasaskan kaum, agama dan nenek moyang? Di mana silapnya untuk mewujudkan bangsa Malaysia?
4. Sekolah kebangsaan dan jenis kebangsaan telah diwujudkan sejak zaman British lagi. Sejajar dengan polisi amalan pecah dan belah, pendidikan yang diterapkan memberi keutamaan kepada bahasa inggeris dan bahasa melayu manakala sekolah-sekolah Cina dan India dibiarkan berkembang sendirian. Secara dasarnya, ini ialah bagi mengelakkan penyatupaduan antara kaum bagi mendapatkan kemerdekaan. Namun hasrat British tidak kesampaian apabila perlbagai kaum dan etnik di Malaysia bersatu padu bagi mencapai kemerdekaan.
5. Namun, sistem sekolah tersebut terus diamalkan. Kononnya, bagi memelihara warisan atau jati diri atau asal usul diri masing-masing. Kesilapan pertama Tunku Abdul Rahman dan rakan seangkatannya dalam Perikatan ialah tidak menghapuskan sistem ini. Mereka tidak memperjuangkan apa yang akan terjadi selepas mencapai Kemerdekaan. Mungkin kerana leka diatas kemenangan yang dikecapi maka sistem ini diabaikan.
6. Penyata Razak 1956 ada mencadangkan mengenai konsep sekolah satu sistem yang mengutamakan Bahasa Melayu sebagai bahasa utama pelajaran dan setiap pelajar akan melanjutkan pelajaran ke sekolah kebangsaan pada peringkat menengah. Namun cadangannya tidak dipersetujui. Sayang sekali Penyata Rahman Talib pada 1961 tidak menyentuh secara tegas cadangan Penyata Razak.
7. Secara sarcastik, apa yang berlaku hari ini adalah kesan daripada percaturan politikus-politikus daripada dahulu sehinggalah sekarang. Generasi yang mewarnai kancah politik kaum sekarang adalah hasil ciptaan politik itu sendiri.
8. Selepas peristiwa berdarah 1969 dan apa yang disaksi dan didiskusi pada hari ini, maka wujudlah keperluan untuk Akta Pelajaran dikemas kini!! Semua murid-murid di Malaysia harus menghadiri sekolah kebangsaan. Keserasian dan integrasi antara kaum harus disemai dan dipupuk daripada bangku persekolahan. Mungkin ianya tidak dipersetujui oleh ramai pihak yang dihasilkan oleh sistem politikus yang terdahulu tetapi perlu ada seseorang yang berani dan yakin untuk melaksanakannya. Kesannya mungkin tidak dapat dilihat dalam masa terdekat kerana matlamatnya ialah masa hadapan.
9. Kesaksamaan mungkin dapat disemai di situ. Jurang antara kaum mungkin dapat dikecilkan. Kesangsian mungkin dapat dihapuskan. Lama kelamaan politik yang berlandaskan perkauman dan percakaran dapat dihapuskan namun identiti bangsa akan dapat dikekalkan dan mungkin sekali mencapai taraf baru sebagai bangsa maju. Kalau di tempat lain di merata dunia dapat melaksanakan sekolah kebangsaan maka Malaysia tidak? Mengapa gentar?